اما غمی هم هست که سرریز می‌کند، و از همان لحظه سیلاب اشک می‌شود و در موییدن مفر می‌جوید. و این به‌خصوص در میان زنان رواج دارد. اما چنین غمی سبکبارتر از غم ساکت نیست. ناله‌های زار درجایی مایه‌ی تسلی می‌شوند که دل را بیش از پیش ریش کنند. در چنان اندوهی آرزوی تسلی در کار نیست و چار و ناچار باید با آن ساخت. ناله‌های زار از این خواهش مدام سرچشمه می‌گیرد که زخم دوباره سر باز کند.
- برادران کارامازوف، کتاب دوم، فصل سوم(زنان روستایی مؤمن)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر